Adamın biri, geceleri devamlı “Allah Allah Allah” diye zikrederdi. bütün gecesi Allah Allah diyerek geçerdi. bir gün şeytan bu adama yaklaştı ve ona, “böyle devamlı Allah’ı zikretmen ne zamana kadar sürecek.
sen gece gündüz Allah diyorsun, peki bir kere olsun Allah da sana “buyur kulum” dedi mi? zikrinin karşılığını aldın mı? madem sana bir karşılık verilmiyor, sen bu kötü halinle ve kara yüzünle ne zamana kadar Allah diyeceksin?” diye vesvese verdi.
bu vesvese adama tesir etti. kalbi karıştı. onu gerçek zannetti. demek ben Allah’ı zikretmeye layık bir kul değilim bana karşılık verilmiyor diyerek zikri bıraktı ve uyudu.
gece rüyasında hızır aleyhisselamı gördü. hızır ona,
-Allah’ı zikretmeyi niçin terk ettin; zikirden niçin pişmanlık duydun? diye sordu.
adam,
-ben sürekli Allah Allah diye zikrettim; fakat bir gün olsun Allah’tan “buyur kulum” diye bir karşılık duymadım. ben bu işe layık olmadığımdan ve Allah’ın kapısından kovulmaktan korktum, dedi.
o zaman hz. hızır (a.s) adamı şöyle uyardı:
-senin Allah Allah demen, o’nun “buyur kulum” demesidir. o seni zikretmese, sen o’nu hiç zikredemezdin. senin o’na kavuşma arzusu ile amel edip çırpınman, o’nun tarafından sana verilmiş bir cezbedir.
o seni sevmese, kendi yoluna koşturmazdı. senin Allah’tan korkun ve o’na duyduğun aşk, o’nun sana lütfudur. senin her “yâ rabbi” diye inleyişinde, o da sana yönelir, seni dinler ve karşılık verir. Allah bir kulun kalbini bağlarsa, o kul Allah’ı zikredemez. Allah yolunu açmazsa, kul dua edemez. sen başına gelen bir dert içinde Allah diyorsan, o sana kendisini zikrettirmek için bu derdi vermiştir. gaye seni kendisi ile meşgul etmektir. korkma, Allah de.
(mesnevi’den)
