Damardan vahdet-i vücutçu. vahdet-i vücut sekr/sarhoşluk halinden ve gölgeyi asıl ile karıştırmaktan doğar. kalp aynası yeterli temizliğe ulaşıp pırıl pırıl olunca, güneşin bir sureti oraya akseder. kişi kendinin güneş olduğu vehmine kapılır; halbuki aynadaki güneş ile asıl güneş arasında gerçekte bir alaka yoktur. ancak yine de vahdet-i vücut yüksek bir marifettir.*
evvel kadim önden sona, zevali yok sultan benim,
yedi iklîme hükmedip, yeri göğü tutan benim.
ben bu yeri yaradacak, yer üstüne gök duracak,
ulu deniz mevc vuracak, nuh’a tufan veren benim.
kün dedim bu yere durdu, gökler dahi karar kıldı,
yüz bin türlü adem geldi, getirip götüren benim.
yusuf ile çaha inen, teraziye altın vuran,
kefesini basaduran, mısır ıssı sultan benim.
sofu ile sofu olan, sûfî ile sâfî olan,
bel bağlayıp taat kılan, o kerim ve rahman benim
kaf’tan kaf’a hükmeyleyen, devleri hükmüne koyan,
yele binip seyran kılan, bu mülke süleyman benim.
et ve deri endam çatan, alemlere gönül katan,
adem’i donla donatan, mülke kadem basan benim.
sekiz uçmak aşıklara, köşk ve saraydır onlara,
musa gibi tûr dağı’nda hayran olup kalan benim.
ben abidim, ben mabudum, kamu yerlerde hazırım,
zalimlerden tat alıcı, miskinleri tutan benim.
tapduk diyem cümle dile, inanmışım değme kula,
yunus dahi hod kim ola, bu sözleri diyen benim.
yunus emre
bu da ilahisi:
https://www.youtube.com/watch?v=6snfl7iubos
