“Ben” gerçek bir varlık değildir. tamamen vehmî* bir varlıktır. hakikatte bütün kainat ilahi isimlerin açığa çıkması, belirmesi için yoktan var edilmiştir. yani yokluk hamurundan imal edilmiştir.
her şey eninde sonunda aslına döndüğü için kainat da aslına dönecek ve yok olacaktır.
insan da kainatın küçük ölçekte bir kopyasıdır.
ilahi isimler makro ölçekte tafsili olarak açıldıkları zaman kainatı oluşturmuşlar,
mikro ölçekte ise insan şeklinde belirmişlerdir.
her insan ilahi isimlerin çeşitli oranlarda bir karışımıdır. iki insan arasındaki fark da buradan ileri gelmektedir. her insanın terkibi/karışımı farklıdır.
işte bu terkip gerçekte saf bir ilahi belirimdir ve Allah’tan ayrı değildir. ikisi arasında asıl ve gölge ilişkisi vardır. gölgenin mahiyeti yoktur çünkü gölgenin mahiyeti aslın mahiyetidir.
mesela bizdeki irade, Allah’ın iradesinden minik bir yansımadır. zeka da onun hikmetinden bir yansımadır. işte bu terkipteki şuur, zaman içinde madde ile aşırı haşır neşir olmaktan kararır ve kendini asıldan ayrı görmeye başlar.
“ben” dediğinde artık kendi cüzi varlığını ve bedenini kasteder, Allah’tan perdelenir.
böylesi bir “ben” demekle kişi kendini ateşe atmış olur ve battıkça batar.
asıldan alakasını kesen insan terkibinin ilk hissi huzursuzluk, güvensizlik, korku olur. kendisini emniyette hissetmez.
bu hissini bastırmak için diğer insan fertleri ile bir tür dayanışma grupları oluşturmaya çalışır. o da yetmez o grup içinde etkili, güçlü biri olmayı hedefler. bu türden her girişimi onun aslı ile arasındaki perdeleri daha da kalınlaştırır. bir türlü geçmeyen sıkıntı, içki, sefahet, eğlence ile uyuşturulmya çalışılır ve artık aslına dönmesi neredeyse imkansız hale gelir.
böylesi bir şahıs öldüğünde dünyada edindiği karanlık perdeler onu aslından uzak tutmaya devam edecektir. çünkü dünyada kör olan ahirette de kördür.
o kimse ebediyyen ayrılık acısının ve diğer kötü ahlakın verdiği ateşler ile azab olunacaktır.
