Bir arkadaşımla konuşuyorduk.
“benim eskiden hiçbir şeyim yoktu. iki kazağım vardı. onlar da eskiydi” dedi, ağlamaklı bir şekilde.
arkadaşıma dedim ki:
allah, rahmân ve rahıym’dir. rahmân esması ayırt etmeden tüm kulları, rahıym esması da ayrıca mümin kulları ihsana ve nimete boğmak ister. üstelik bu esmaların hazineleri sonsuzdur. kaynak kıtlığı veya sıkıntısı da asla söz konusu değildir.
ancak hakîm(hikmetle iş gören) esması onların karşına çıkar ve durdurur. onlara der ki: dünyaya gelmekten maksat kulların nimetler içinde yaşaması değildir. dünya bir marifet okuludur. eğitim esnasında yerine göre ceza da ödül de kullanılır. o yüzden duruma göre yokluk da gerekir varlık da. rabb(en büyük eğitici, en büyük öğretmen) esması kimin eğitimi için ne gerektiğini bilir ve ona göre gerekli düzenlemeleri yapar.
sen eskiden yokluk çekmişsin, şimdi bu yüzden nimetin değerini biliyor ve allah’a şükrediyorsun. eğer o yokluğu çekmemiş olsaydın, şimdi hakka böyle şükredemezdin. şükrün ya hiç olmazdı ya da dilinin ucunda kalırdı. bak gördün mü rabb seni nasıl da eğitmiş. vaktiyle o çektiğin yokluk bile eğitiminin bir parçası hükmüne girmiş.
bu sözleri dinledikten sonra arkadaşımın üzüntüsü geçti; yüzü güldü ve gönülden “elhamdülillahi rabbil alemîn” dedi…
görüldüğü üzere marifet-i ilahiyeden, yani tanrı bilgisinden tek bir bahis bile, insanın nice hastalığını, içini kemiren nice nevrotik düşüncelerini yok ediyor. gerçekte tüm dertlerin devası tanrı bilgisindedir.
diğer yandan, emmare yani madde ve tabiat seviyesine düşmüş bilinç, nankördür. rabb ona nimetler verse daha beter azar ve firavunlaşır. kıtlık ve yokluk verse, isyan eder ve ahlakı bozulur. yoksul emmareler genelde 20. asrın vebası olan komünizme yem olmuşlardır. komünizm onları zenginlere karşı haset, kıskançlık ve öfke damarından yakalar. o yerleşmiş sol zırvalar ve haset hastalığı yüzünden, zenginlere karşı düşmanlık bugün bile türk halkında yaygındır.
o nedenle emmare bilinç eğleşecek yer değildir. salih amel(namaz,zikir, oruç vs.) ile bir an önce oradan kurtulmak gerekir. aksi takdirde allah’ın ona ihsan ettiği nimetler surette cemal görünürler, ancak gerçekte ise kahırdırlar. emmarede iken allah’ın şöhret, zenginlik ve sağlık verdiği insanlar aslında kahra uğramışlardır da haberleri yoktur.
nimeti ihsan edene dönüp, diliyle ve kalbiyle “teşekkür ederim rabbim, verdiğin bu nimetin için” diyen ve fiilleri ile de sözünü destekleyenler ise çifte nimete ulaşmışlardır. zira şükreden kul olabilmek en büyük nimettir.
