Bizim burda benim “ayyaşlar caddesi” tabir ettiğim arkalarda bir sokak var. akşamları genelde burada arabalar sıra sıra dizilir ve içlerinde veya kimileri arabaların önlerinde, arkalarında içerler. derme çatma çilingir sofrası kurmuş olanları da vardır.
bir seferinde menemen yapmak için aldığım koca bir poşet domatesle bunların yanından geçiyordum. benim poşet yırtılıverdi ve yerlere domatesler saçıldı. sarhoşlar hiç tereddüt etmeden koşuştular. domatesleri hemen topladılar ve yanlarındaki rakı poşetlerinden birine doldurup bana verdiler. teşekkür edip yoluma devam ettim.
bu adamlar ayık kafayla yardım etmezlerdi muhtemelen veya yardım etseler bile o kadar çevik olmazlardı. sarhoşlar adeta refleksif bir şekilde yardım ettiler. domatesleri beraber toplarken yüzlerine dikkat ettim. tuhaf bir gülümseme yakaladım. ne anlam vereceğimi bilemedim. anlamını bilemediğim bir gülümseme…. belki de bana karşı biraz mahçuptular veya belki de kafa bulanıklığının bir ifadesiydi…
her neyse…o olay bana ders oldu ve artık sarhoşlar hakkında gereksiz düşünceleri kafamdan sildim. kullar Allah’ın kulu…sarhoşlar da Allah’ın kulu…Allah ile aralarındaki ilişkiye ben karışmam. elimden bir şey gelse onlar için yapardım elbet. gelmediği için, sarhoşların yanından geçerken öyle düşünmek ve niyet koymakla yetiniyorum.
peki biz dinciler alkol alanları kıskanıyor muyuz?
yok öyle bir şey arkadaşlar. alkolden önce irade ve çaba ile uzak duruyoruz. ama sonraları öyle bir şey dahi gerekmiyor; çünkü alkolün artık hayatımızda yeri bile kalmıyor. aklımıza bile gelmiyor. mesela ben akşam pc başına geçince çay yapmasam yoksunluk belirtileri gösteririm. çay aklımdan hiç çıkmaz; ama alkol yok gibi bir şey benim için. ancak böyle sağda solda denk gelince gündeme geliyor. kısacası yok…kültürü yok…duygusu yok…özlemi yok…boş küme…
