“Şimdiki aklım olsaydı, öyle yapmaz şöyle yapardım” vs. şeklinde sözler ederiz bazen değil mi?
halbuki bu türden sözler etmek anlamsızdır ve altı boştur.
zira bizler şimdiki aklımıza o yollardan geçerek ulaştık. hatta geçmişte yaptığımız her bir yanlış ve de her bir günah diyalektik süreci tetikleyerek şuur basamaklarını tırmanmamızı sağladı. o nedenle yanlışlarımız bile pek de o kadar yanlış değildi belki de…
ölçü: “bir yanlışın(günahın) yanlış olduğu idrak edildiği anda, artık o yanlış, yanlış değildir”. elbette burada idrak kavramını yüzeysel olarak almamak gerekiyor. gerçek bir idrakta yanlışın terki ve yanlıştan doğruya ve hakikate yükselmek zorunlu olarak mevcuttur. yanlışta ısrar ediliyorsa henüz idrak hasıl olmuş değildir.
işte tövbenin hakikatini de tam olarak bu noktada aramak gerekiyor. idrak ettiğimiz her bir yanlış, aynı zamanda bir tövbedir. bizler geride bırakıp yükseldiğimiz ve şuurun önceki basamaklarında yaptığımız yanlışlarımızın, işlediğimiz günahların tövbekârıyız.
bulunduğumuz şuur basamağının üstündeki mertebelerin de potansiyel günahkârıyız; onları aşabilirsek de tövbekârı olacağız. aşamaz ve belli bir basamakta takılır kalırsak, günahta ve yanlışta ısrar edenlerden sayılacağız. benim kanaatim odur ki, en büyük günah belli bir şuur mertebesinde takılıp kalmak ve artık ilerleyemez hale gelmektir. bunun göstergesi de o mertebenin yanlışını yapmaya, günahını işlemeye devam etmektir.
şuurun yükseliş basamakları sonsuz olduğuna göre de bizler hep günahkârız ve de hep tövbeye ihtiyaç duyacağız. şuurun bir alt basamağında bulunan kişi, bir üstte bulunana göre daima daha günahkâr, daha az şükreden, daha az zikreden, daha az hakkı bilen, daha az tevekkül eden, daha az tevhid sahibi, daha az ilim ve hikmet sahibidir…
ben artık “şimdiki aklım olsaydı…” sözünü terk ediyorum. beni bugünkü aklıma getiren süreçle ne gibi bir alıp veremediğim olabilir ki?
“olan bir işe keşke olmasaydı, olmayan bir işe de keşke olsaydı demektense ağzıma ateş almayı, kor yemeyi tercih ederim” (abdullah bin mesud)
