Kısa dönem askerlik yaparken bana tuvalet temizletecekler diye çok endişe etmiştim. askerde sayısız zorluk yaşadım ve sıkıntı çektim ama allah’tan tuvalet temizlemek zorunda kalmadım.
şimdi düşünüyorum da, acaba rabbim bana niçin tuvalet temizletmedi?
oysa eskiden dergahlarda yeni müritlere tuvalet temizliği görevi verilirdi ki, kibirleri iyice kırılsın…
acaba benim kibrim zaten yeterince törpülendiği için mi, yoksa o muameleyi kaldıramayıp isyan ederim ve hepten yoldan çıkarım diye mi tuvalet temizliği görevinden affedildim. biliyorum burada hemen tsk’nın kurallarını dile getirip, “zaten kısa dönemlere pek o tür işler yaptırmıyorlar” diyeceksiniz.
eğer rabb(rabb= terbiye edici, eğitici) dileseydi, işler bir şekilde o yönde gelişir ve ben ne yaparsam yapayım kaçışım olmazdı. zaten tüm görünümler altında iş gören ancak hakktır.
diğer yandan, “tasavvuf dergahlarındaki bir uygulama ile askerliğin ne alakası var?” diyeceksiniz belki…
bu devirde işler değişmiştir. öyle dergahlara devam edip tasavvufi eğitim alma yolu artık büyük ölçüde kapanmıştır. ancak allah bir kapıyı kapatırsa, elbette diğerini açar.
belirli mekanları dergah edinmek yerine hayatın ta kendisini dergah yaşantısı olarak bilmek, çok daha etkin bir çözüm yolu olarak karşımızda belirmiştir. çağımızın güçlü iletişim imkanları bizlere bu kapıyı açmıştır.
bu anlayışa göre hiçbir insan veya olay karşımıza gelişigüzel veya tesadüfi olarak çıkmamaktadır. tüm insanlar ve olaylar hakkın elinde bir enstrümandır ve her biri rabbın bizi eğitmek için ders mahiyetinde karşımıza çıkardıklarıdır. öyleyse ayağımıza diken dahi batsa, onu bile rabbın bize bir mesajı ve uyarısı olarak görüp, ona göre davranmamız gerekmektedir. rabb bize olaylar ve insanlar suretinde görünmekte ve davranmaktadır.
evet karşı karşıya kaldığımız tüm insanlar ve olaylar gerçekte hakkın bize belirimidir ve her biri hayat okulunda bizlere birer ders hükmündedir. en kötü ve şerli insanları dahi bundan ayrı tutmamak lazımdır. hakk sadece hayır olarak değil şer olarak da, yani bizim kısıtlı nazarımızdan bize şerli olarak görünen insanlar ve olaylar olarak da gelebilir. zira olgunlaşmak için celal terbiyesi de gerekir. eğer şerleri dahi hakka nispet etmezsek, o zaman mecusiler gibi ilahları ikilemiş olur ve hâlimizle “lâ ilâhe illallâh” manasını yalanlamış oluruz.
bu şuur ile donanmadığımız müddetçe, hayatın kendisi bizim için devasa bir tasavvufi eğitim zeminine dönüşmeyecektir. aslolan elbette şuurdur. aksi takdirde, halihazırda hizmet veren tuvalet temizliği görevlilerinin her birinin evliya olması gerekirdi, değil mi?
